عکاس : احمد ریاحی دهکردی
کهکشان راه شیری یکی از حداقل ۱۰۰ میلیارد کهکشان جهان است و خودش حداقل ۱۰۰ میلیارد ستاره دارد. کهکشان ما ۱۰۰ هزار سال نوری گستردگی دارد. هر ستاره ای که شما با چشم غیر مسلح می بینید درون کهکشان ما واقع شده است. تنها چیزی که با چشمتان می توانید ببینید که خارج از راه شیری قرار دارد کهکشان آندرومداست. آندرومدا حدود ۲.۵ میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد. آنقدر دور که بدون تلسکوپ های قدرتمند نمیتوان ستاره های آن را تشخیص داد.
اما وقتی بیشتر مردم صحبت از “دیدن کهکشان راه شیری” می کنند منظورشان مرکز آن است که در صورت فلکی قوس واقع شده و درخشان ترین بخش کهکشان است. خطوط غبار، سحابی ها، و خوشه های ستاره ای همگی تمرکزشان در این نقطه بیشتر است. مرکز کهکشان راه شیری فقط در نصف سال قابل رویت است و نصف دیگر سال زیر خط افق قرار دارد. در زمستان ( اواسط آذر تا اواسط اسفند ماه) اصلا قابل مشاهده نیست چرا که بسیار به خورشید نزدیک است. در بهار (اواسط اسفند تا اواسط خرداد ماه ) تنها چند ساعت قبل از بالا آمدن خورشید قابل رویت است. در نیمه های خرداد تا تیر زودتر از نیمه های شب طلوع میکند. بطور کلی در تابستان(نیمه های خرداد تا نیمه های شهریور) بهترین زمان مشاهده است چون تمام شب کهکشان در آسمان است. با آمدن پاییز(حدودا از نیمه های شهریور تا آذر) راه شیری قبل از اینکه در زمستان غروب کند، عصرها قابل رویت است. البته این را هم مد نظر داشته باشید که آسمان دو ساعت قبل از طلوع آفتاب و ۲ ساعت بعد از غروب آن روشن است بنابراین در این ساعات هم امکان رویت به خوبی وجود ندارد.
