عکاس: محمد رنجبران
لکه های خورشیدی اندازه ها و شکل های متنوعی دارند. اما اغلب آنها دایره ای شکل هستند. لکه های خورشیدی در سطح خورشیدند و سرد و تاریکند. لکه ها اغلب به شکل گروهی هستند. آنها خیلی بزرگ تر از زمین هستند. لکه های خورشیدی بعد از یک یا دو هفته از بین می روند. اما بعضی از آنها ۱۱ سال هم باقی می مانند. لکه های خورشیدی دوره زندگی دارند. این دوره در سال ۱۸۴۳ به وسیله اس هاینریش شوب (S.Heinrich Schwabe) کشف شد.لکه های خورشیدی از زمین قابل مشاهده اند. ولی هرگز نباید به طور مستقیم به خورشید نگاه کرد چون تا آخر عمر به چشم صدمه می خورد.
لکه های خورشیدی در جایی به وجود می آیند که حوزه مغناطیسی خورشید مثل حباب از سطح خورشید بالا می زند و به آرامی سرد می شود. این منطقه از خورشید کمتر می درخشد. این آشفتگی در حوزه مغناطیسی خورشید باعث می شود لکه خورشیدی ۲۷۰۰ درجه فارنهایت یا ۱۵۰۰ درجه سانتی گراد سردتر از مناطق اطراف شود.
ساختمان یک لکه خورشیدی:
سایه (umbra): منطقه داخلی تر، تاریک و سرد یک لکه خورشیدی است. دمای آن ۳۷۰۰ کلوین یا ۶۶۰۰ درجه فارنهایت یا ۳۴۰۰ درجه سانتی گراد است. این منطقه ۱۲۰۰۰ مایل یا ۲۰۰۰۰ کیلومتر عرض دارد. در آمبرا حوزه های مغناطیسی خیلی قوی ای وجود دارد.
نیم سایه (اpenumbra): منطقه خارجی تر و نسبتاً روشن لکه خورشیدی است. این منطقه مثل حلقه ای است که منطقه سردتر و تاریک تر سایه را احاطه کرده است.
پورس (pores): لکه های خورشیدی کوچکی هستند که منطقه نیم سایه ندارند. این لکه های خورشیدی حدود ۱۵۰۰ مایل یا ۲۵۰۰ کیلومتر عرض دارد و روشن تر از سایه لکه های خورشیدی هستند.
دانه سازی (granulation): این منطقه از دانه هایی همراه با صفحات بین دانه ها تشکیل شده. صفحات بین دانه ها مناطقی هستند که تاریک و سردند و در آنها مواد موجود در خورشید به سوی سطح سرازیر می شوند. این منطقه در واقع سطح قابل مشاهده خورشید یعنی فوتوسفر را می پوشاند.
دانه یا گرانول (granule): مناطقی در خورشید که از آنها مواد داغ به سطح خورشید می روند. این مناطق حدود ۶۰۰ مایل یا ۱۰۰۰ کیلومتر عرض دارند و فقط پنج تا ده دقیقه وجود دارند. بعد از آن محو می شوند.
